włoskie herbatniki

 

Skoro wyjaśnienia się należą, jak pisała Maślanna, to proszę bardzo :) Będę marudziła jak na Polskę w czasie zimy przystało.

Nie piszę, ponieważ:

- nikt mnie nie kocha,

- mam nogi jak piłkarz ;),

- nie mam gdzie mieszkać,

- mam doła (co wiąże się z tym, że jem czipsy, tosty i zupki chińskie),

- jest zimno,

- pracuję, upijam się, pracuję, upijam się…

- nie chce mi się publicznie wylewać wiadra pomyj, które kłębią mi się w głowie :) Diabeł, który
   we mnie mieszkał, już dawno umarł z przeciążenia.

Dobre rady "jak osiągnąć szczęście w wielkim mieście" proszę zostawiać w komentarzach.

To tyle, sesese :)

A na doła, jak wiadomo, najlepszy jest cukier - będzie zagniot - szybki, słodki, chrupiący i zostawiający tonę okruchów w pościeli.

Na około 10 szt. potrzebujemy:

(na podstawie Penny Stephens "Kuchnia włoska")

• 1 jajo,

• 100 g cukru,

• 1 łyż. olejku waniliowego,

• 125 g mąki pszennej,

• 1/2 łyż. proszku do pieczenia,

• 1 łyż. mielonego cynamonu,

• 100 g prażonych migdałów bez skórki/płatków migdałowych,

• 50 g orzechów (jak lubicie).

     

Jajko, cukier i esencję waniliową utrzeć mikserem na białą, puszystą masę. Przesiać do masy mąkę, proszek do pieczenia i cynamon - delikatnie wymieszać. Wrzucić migdały i orzechy. Ciasto ciepnąć na deskę i uformować wałek szerokości 5 cm. Przełożyć na wysmarowaną masłem blachę. Piec 20-25 min. w temp. 180°C, aż będzie złote. Pozostawić do ostygnięcia. Kiedy stwardnieje pokroić na 1 cm kromki i wysuszyć przez 10-15min. w piekarniku w temp. 100°C.

W oryginale była jeszcze gorzka czekolada i orzechy piniowe - w przypadku tych drugich 50 g - jak kogoś stać to proszę bardzo ;)

Kącik relaksacyjny

27 listopada - Ja, Kot i Alvaro na Śnieżniku - jedyne chwile kiedy przypominam człowieka.
Kiedyś będę pisała do Was z takiego domku i wtedy to dopiero będzie pisanie - takie marzenia mam zboczone :)